Sondey (USA), over Mexico:
’…Ik regelde alles zelf: een huis, mijn verblijfsvergunning, mijn rijbewijs. Het was als een sprong in het diepe:
ongemakkelijk, eng en met alle zintuigen op scherp omdat alles zo anders was. Af en toe heb ik het gewoon gehad en ben ik down. Soms ben je gewoon lamgeslagen en is de enige die je begrijpt een andere expat.’
Anoniem (Belgie), over Singapore:
’Singapore is echt geweldig, en ons gezin is hier gelukkig. Toch voel ik me soms onzeker als ik terugdenk aan mijn carriere
die ik opgegeven heb toen we hier naartoe verhuisd zijn. Het zou fijn zijn hier eens met iemand anders dan mijn man over te praten. Ik ken hier eigenlijk vooral mensen via het werk van mijn man. Mijn vriendinnen thuis vinden me een verwende expat vrouw, en dat ik dus geen reden heb om te klagen.’
“Sally” (USA), over Fiji:
’Toen ik en mijn man voor zijn werk naar Suva verhuisden, trof ik daar maar weinig hulp om me aan te passen aan mijn nieuwe leven.
Voorheen was ik manager van een web design bedrijf, nu kon ik geen werkvergunning krijgen in Fiji. Zonder mijn vrienden en familie, genegeerd door de werkgever van mijn man, met een onzekere toekomst, in de eerste drie weken na aankomst in onafgebroken regen, vertoonde ik de eerste tekenen van een depressie en van verminderd zelfvertrouwen.’ (Vanwege prive redenen, niet haar echte naam)
Gerda uit Nederland:
’Nadat mijn man een promotie kreeg, verhuisden we van een appartement in de grote stad
naar een villa met een grote tuin in een dorpje op het platteland op een paar honderd kilometer afstand. Allemaal redenen om gelukkig te zijn, vond ik. Toch was ik niet gelukkig en ik begreep niet waarom. Mijn coach legde uit dat ik –door te verhuizen naar het platteland- het hechte contact met mijn vrienden en familie verloren had en dat verdriet in zo’n situatie een gewone reactie is. In werkelijkheid maakte ik het alleen maar erger door van mezelf te eisen dat ik gelukkig moest zijn, en het mezelf kwalijk te nemen dat ik ongelukkig was.’
Annelies (Nederland), over Ivoorkust:
In Ivoorkust heb ik de uitdagingen van een expat vrouw ervaren. Ten eerste was het de eerste keer dat ik niet als mezelf, maar als “de vrouw van” behandeld werd.
Het voelde alsof ik mijn eigen identiteit kwijt was. Ten tweede vond ik het toch moeilijker dan ik dacht om weg te zijn van mijn vrienden en familie. Ik vond het moeilijk om ze uit te leggen dat het leven niet perfect was, ondanks de prachtige compound met zwembad en tennisbaan. Mijn man maakte lange dagen en ondanks dat ik werkte, voelde ik me soms alleen. Als blonde Europese, viel ik overal waar ik kwam op. Tenslotte voelde ik me vaak niet veilig door de politieke onrust in het land.
Natuurlijk is de keerzijde dat het een geweldige levenservaring en een verrijking was voor mezelf en mijn man. Ik had het niet willen missen, maar toch –als ik eraan terugdenk- had de ervaring mooier kunnen zijn als iemand me geholpen had beter met de situatie om te gaan.
